آیا  تا به امروز شما پر نبوغترین نقاش را دیده اید که در اوج نبوغش تابلویی کشیده وشاهکارش شودوآنګاه شاهکارش را در موزه ها ،جاودانی کند ،برخیزید شاهکار ش را در آتش انداخته وخاکستر کند؟!

پس شما با این رخسارهای جذاب ودلارا،که تابلوهای بسیار نفیس وزیبای آسمانی هستید،چګونه می پذیرید که پروردګار شما که از همه مهربانتر وحکیمتر است ،به جای آنکه شما را در قصرهای طلایی ،جاودانی کند،روزی این تصویرهای بسیار زیبا شما را در آتش نابودی انداخته وخاکستر تان کند؟!

اکنون بپذیریم که مرګ اکسیریست که چون به پیکر محتضران بخورد، زنده شده ،برای همیشه در اوجهای شادی ،حیاتشان طلایی شود ،اما به شرطی که چراغ ایمان بر افروخته وغنچه های نیکوکاری را شکوفا کنند.

نیک بنګریم کنون که مرګ،چنین اثری حیاتبخش دارد پس حیات جاودانی چګونه است؟!

الهی !ایمانمان را هر لحظه تابناکتر بفرما وتوانایمان کن که چشمه سارهای نیکوکاری را در کوچه وبرزنی بجوشانیم تا تمام دل شکسته ها،در کنارش سیراب شده وجاودانه آساییده، وهرګز ګره های غم بر دل نزنند بلکه در میان آرامش همچون مهر تابان درخشیده ونور افشانی کنند.

آن لذتی که قامتی به بلندای ابدیت دارند به قله های معرفت صعود کرده اند ،پس آنها را در آن قله ها بیابید،با دو بال :ایمان ونیکوکاری برفراز آن صعود کنید باری با دو بال ایمان ونیکوکاری به پرواز در آییم تا در اوج پرواز ،برتارک کانات فروغ شادمانی برافشانیم .بیایید فرصتها را غنیمت بشمارید که فرصتها ی طلایی همچون برق می جهند و می ګذرند وهمچون ستاره سحری می درخشند ولی به سرعت ناپدید می شوند .

شادیها همه از آن شماست ،اما باید دفتر خودشناسی را بخوانید.در دفتر خود شناسی چنین می خوانیم:این همه شکوه آسمانها .زمین ،ستارګان واین همه حرکتهای موزون،باطل آفریده نشده است ،پس اینک در برابر این همه نظام وهماهنګی ومعنادار بودن جهان،چه مسولیتی داریم؟!

حال بیایید ،با صفای دلمان ،شادیها یمان را طلایی وجاودانی کنیم.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: